Królowa Jadwiga – Święta głosząca Ewangelię nadziei w duchu służby.

„Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą. Uczmy się w szkole św. Jadwigi królowej, jak wypełniać to przykazanie miłości”Papież Jan Paweł II

Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat 18 lutego 1374 roku w Budzie, jako trzecia córka węgierskiego króla Ludwika i Elżbiety, księżnej bośniackiej.

Choć nie było nadzwyczajnej radości z narodzin Jadwigi, bo urodziła się jako trzecia córka króla, to jednak później mówiono: „Błogosławiony rok ów, miesiąc, dzień i godzina, co Polsce dała Jadwigę”.

Wśród francusko-neapolitańskich przodków Jadwigi znajduje się św. Ludwik, biskup Tuluzy (+1297), co miało znaczenie w wychowaniu religijnym Jadwigi i jej sióstr, mogących się pochwalić, że mają w swoim rodzie świętego

Rodzina Jadwigi odznaczała się głęboką pobożnością i przekazała jej wychowanie według najlepszych zasad chrześcijańskich.

Jej ojciec Ludwik - siostrzeniec Kazimierza Wielkiego i babka Elżbieta - córka króla Władysława Łokietka, żywili gorący kult Matki Bożej. Znani też byli z licznych nadań i fundacji dla sanktuariów maryjnych.

Dziewczynki starannie przygotowano do królewskiego życia, hartowano ich ciała, uczono języków /Jadwiga znała łacinę, niemiecki, polski, węgierski i być może czeski/, dobrych manier, sztuki rządzenia, poczucia piękna.

W domu rodzinnym otrzymała bardzo staranne wychowanie oraz formację intelektualna i religijną. Od dzieciństwa ćwiczyła się w miłości do Boga poprzez modlitwę, pobożny udział w liturgicznych obchodach, przez nabożeństwo do Jezusa Ukrzyżowanego, święte czytania, przez zachowanie przykazań Bożych i kościelnych.

Była to postać niepospolita, kobieta wyróżniająca się nie tylko urodą i wzrostem - jej piękność zgodnie sławili wszyscy współcześni - ale przede wszystkim intelektem i charakterem. Jadwiga wykazywała dyspozycje psychiczne do podejmowania poważnych decyzji i zadań, nie należała do osobowości słabych. Przed nią stanęła wielka misja dziejowa wymagająca od niej heroizmu i wyrzeczeń.